جرم آدم ربایی مطلق است یا مقید
جرم آدم ربایی، بر اساس قانون مجازات اسلامی ایران، از نوع جرایم مقیّد به نتیجه محسوب می شود. این بدان معناست که صرف انجام اقدامات اولیه برای ربودن کافی نیست و برای تحقق کامل جرم، جابه جایی یا مخفی کردن فرد از محلی به محل دیگر به عنوان نتیجه مجرمانه باید محقق شود.
جرم آدم ربایی یکی از جرایم مهم و حساس در نظام حقوقی ایران است که به دلیل نقض آزادی های فردی و ایجاد ناامنی اجتماعی، همواره مورد توجه قانون گذار و افکار عمومی قرار گرفته است. این جرم، که می تواند پیامدهای روانی و اجتماعی عمیقی برای قربانیان و خانواده هایشان به همراه داشته باشد، در قانون مجازات اسلامی به دقت تعریف شده و مجازات های سنگینی برای آن پیش بینی گردیده است. درک صحیح ماهیت این جرم، به ویژه پاسخ به این پرسش که آیا
یکی از مباحث بنیادین در حقوق جزا، تفکیک جرایم به مطلق و مقید به نتیجه است که در فهم و تحلیل بسیاری از جرایم، از جمله جرم آدم ربایی، نقش کلیدی ایفا می کند. این طبقه بندی نه تنها به تشخیص دقیق ارکان جرم کمک می کند، بلکه در تعیین مجازات و نحوه رسیدگی قضایی نیز مؤثر است. برای پاسخ به این پرسش که جرم آدم ربایی مطلق است یا مقید، ابتدا باید به تعریف این دو مفهوم اساسی پرداخت: با توجه به تعاریف ارائه شده، جرم آدم ربایی از نوع مقیّد به نتیجه است. دلیل این امر آن است که برای تحقق این جرم، صرف انجام اعمال مقدماتی مانند تهدید یا حیله کافی نیست، بلکه حتماً باید «جابه جایی» یا «مخفی کردن» فرد از محلی به محل دیگر (نتیجه مجرمانه) محقق شود. اگر فرد صرفاً مورد تهدید قرار گیرد یا برای ربودن او تلاشی صورت پذیرد اما منجر به جابه جایی یا مخفی شدن او نشود، جرم آدم ربایی به صورت تام محقق نشده و ممکن است در قالب شروع به جرم آدم ربایی یا جرایم دیگر مورد بررسی قرار گیرد. گاهی اوقات در ادبیات حقوقی، جرایم را از حیث «سوء نیت خاص» یا «سوء نیت عام» نیز «مطلق» یا «مقیّد» می نامند که می تواند باعث ابهام شود. در جرم آدم ربایی، وجود «سوء نیت خاص» (یعنی قصد نتیجه ای ورای خود عمل ربودن، مثلاً قصد مطالبه وجه یا انتقام) شرط نیست و صرف وجود «سوء نیت عام» (قصد ربودن انسان زنده برخلاف اراده او) برای تحقق عنصر معنوی جرم کفایت می کند. به عبارت دیگر، انگیزه خاص مرتکب (مانند مطالبه وجه) می تواند از عوامل تشدید مجازات باشد، اما برای تحقق خود جرم آدم ربایی، صرف قصد ربودن کافی است. اما این موضوع نباید با مقید به نتیجه بودن جرم از منظر جرم آدم ربایی از نوع است؛ زیرا برای تحقق آن، صرف انجام اعمال مقدماتی کافی نیست و حتماً باید «جابه جایی» یا «مخفی کردن» فرد از محلی به محل دیگر محقق شود. برای درک عمیق تر جرم آدم ربایی، مراجعه به منبع قانونی اصلی آن، یعنی قانون مجازات اسلامی ایران، ضروری است. این قانون تعریف روشنی از این جرم ارائه داده و ارکان و مجازات های مربوط به آن را مشخص کرده است. ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی، جرم آدم ربایی را به وضوح تعریف می کند و هسته مرکزی این جرم را در «سلب آزادی تن» می بیند. بر اساس این ماده، هرکس به قصد مطالبه وجه یا مال یا به قصد انتقام یا به هر منظور دیگر، به عنف یا تهدید یا حیله یا به هر نحو دیگر، شخصاً یا توسط دیگری، شخصی را برباید یا مخفی کند، به حبس محکوم خواهد شد. در واقع، این ماده به تمامی شیوه های ارتکاب جرم اشاره دارد، از زور و اجبار (عنف) گرفته تا ایجاد ترس (تهدید) و استفاده از فریب و تزویر (حیله)، یا هر روش دیگری که منجر به سلب آزادی و انتقال یا مخفی کردن فرد شود. «سلب آزادی تن» به معنای محروم کردن فرد از حق طبیعی و قانونی خود برای جابه جایی آزادانه و اختیار انتخاب مکان حضور است. این مفهوم شامل توانایی فرد برای سفر از یک نقطه به نقطه دیگر کشور، نقل مکان، یا حتی خروج از کشور و بازگشت به آن می شود. هرگونه اقدامی که این آزادی را، چه با زور و تهدید و چه با حیله و فریب، از فرد سلب کند، مصداق سلب آزادی تن است. روش های ارتکاب جرم آدم ربایی بر اساس ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی شامل موارد زیر است: در نهایت، جرم آدم ربایی با هدف سلب آزادی تن و از طریق روش های گوناگون محقق می شود و قانون گذار با وضع این ماده، به دنبال تضمین امنیت و آزادی های فردی در جامعه است. مانند هر جرم دیگری، جرم آدم ربایی نیز برای تحقق خود به وجود سه عنصر اصلی نیاز دارد: عنصر قانونی، عنصر مادی و عنصر معنوی. بررسی دقیق این عناصر، به فهم جامع تری از این جرم منجر می شود. عنصر قانونی جرم آدم ربایی، وجود نص قانونی است که عمل ربودن یا مخفی کردن شخص را جرم انگاری کرده و برای آن مجازات تعیین کرده باشد. در نظام حقوقی ایران، این عنصر توسط ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی (بخش تعزیرات) تأمین می شود. این ماده به صراحت بیان می کند: ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی: عنصر مادی جرم آدم ربایی، شامل مجموعه رفتارهای فیزیکی است که برای تحقق جرم لازم است. این رفتارها باید به گونه ای باشند که بتوانند آزادی فرد را سلب کرده و او را از محلی به محل دیگر منتقل یا مخفی کنند. رفتار اصلی در جرم آدم ربایی، اقدام به «ربودن» یا «مخفی کردن» شخص است. «ربودن» به معنای انتقال فیزیکی فرد از محلی به محل دیگر است. «مخفی کردن» نیز به معنای پنهان کردن فرد در مکانی است که دسترسی به او برای دیگران ناممکن یا دشوار شود. هر دوی این اعمال، به سلب آزادی تن مجنی علیه منجر می شوند. همان طور که پیشتر نیز اشاره شد، عنصر جابه جایی، قلب عنصر مادی در جرم آدم ربایی است. بدون این انتقال فیزیکی، جرم آدم ربایی به صورت تام محقق نمی شود. این جابه جایی می تواند کوتاه یا بلند، از یک خیابان به خیابان دیگر یا از شهری به شهر دیگر باشد. مهم این است که محل استقرار فرد، برخلاف اراده او، تغییر کرده باشد. این ویژگی ماهیت «مقیّد به نتیجه» بودن جرم را تأیید می کند. این عمل باید فرد ربوده شده صورت گیرد. رضایت واقعی و آگاهانه قربانی، جرم آدم ربایی را منتفی می سازد. حتی اگر فرد در حالت خواب، بیهوشی یا تحت تأثیر مواد مخدر یا الکل باشد و ربوده شود، به دلیل عدم توانایی در ابراز رضایت، جرم محقق می شود. همان طور که در ماده ۶۲۱ ذکر شده، عمل ربودن می تواند به (زور)، (ایجاد ترس)، (فریب و تزویر) یا انجام شود. این گستردگی روش ها، پوشش قانونی وسیعی برای مقابله با این جرم فراهم می آورد. مرتکب جرم می تواند شخصاً اقدام به ربودن کند یا این کار را انجام دهد. استفاده از افراد بی اراده مانند مجانین یا اطفال غیرممیز، یا افراد ناآگاه که از قصد مجرمانه رباینده خبر ندارند، از مصادیق «توسط دیگری» است. در این حالت، کسی که دستور ربودن را داده یا از دیگران برای این کار سوء استفاده کرده است، به عنوان رباینده اصلی محسوب می شود. عنصر معنوی یا قصد مجرمانه، به حالت روانی و نیت درونی مرتکب در زمان ارتکاب جرم اشاره دارد. در جرم آدم ربایی، این عنصر شامل موارد زیر است: مرتکب باید را برخلاف میل و اراده او داشته باشد. این بدان معناست که فرد باید بداند که در حال ربودن یک انسان زنده است و این عمل بدون رضایت او انجام می شود. علم و آگاهی مرتکب به عدم رضایت بزه دیده شرط نیست؛ بنابراین، ربودن انسان زنده در حالت خواب یا بیهوشی نیز مشمول این ماده می شود. انگیزه (مانند مطالبه وجه، انتقام، یا هر هدف دیگری که در ماده ۶۲۱ ذکر شده است) اگرچه در متن ماده آمده، اما جزء (قصد مجرمانه) به معنای دقیق حقوقی نیست و صرفاً به عنوان یکی از مجازات یا در موارد خاص، تخفیف (با تشخیص قاضی) محسوب می شود. در جرم آدم ربایی، و صرف سوء نیت عام (قصد ربودن) برای تحقق جرم کفایت می کند. به عنوان مثال، اگر فردی شخصی را برباید، صرف ربودن جرم است، حتی اگر بعداً نتواند به هدف (مثلاً مطالبه وجه) دست یابد. البته ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی، واژه «قصد» را به کار برده است که این واژه در اینجا به معنای است و نه سوء نیت خاص. بنابراین، در آدم ربایی عمدی، مرتکب باید قصد ربودن انسانی را برخلاف میل وی داشته باشد و با فقدان این شرط، جرم آدم ربایی محقق نخواهد شد؛ مانند اینکه شخصی بدون اطلاع از وجود فردی در صندوق عقب اتومبیل خود، او را به محل دیگری منتقل کند. جرم آدم ربایی دارای ویژگی های حقوقی خاصی است که آن را از سایر جرایم متمایز می کند و در فرآیند تعقیب و رسیدگی قضایی، این خصوصیات مورد توجه قرار می گیرند. جرم آدم ربایی از جمله محسوب می شود. جرم آنی به جرمی گفته می شود که وقوع عنصر مادی آن در یک لحظه از زمان اتفاق می افتد و نیازی به تداوم یا استمرار عمل مجرمانه در طول زمان ندارد. در آدم ربایی، لحظه تحقق «جابه جایی» یا «مخفی کردن» فرد، زمان وقوع جرم است. به عبارت دیگر، با اولین لحظه انتقال یا پنهان کردن فرد برخلاف اراده او، جرم آدم ربایی به صورت کامل محقق می شود. این در مقابل قرار می گیرد که رفتار مجرمانه در آن ها در یک بازه زمانی ادامه پیدا می کند (مانند حبس غیرقانونی یا استفاده غیرمجاز از لباس ماموران نظامی). جرم آدم ربایی از جمله است. این بدان معناست که شکایت شاکی خصوصی (فرد ربوده شده یا خانواده اش) و گذشت او، در شروع به تعقیب، رسیدگی، ادامه آن و اجرای مجازات تأثیری ندارد. به عبارت دیگر، حتی اگر شاکی خصوصی رضایت دهد، دستگاه قضا موظف است به دلیل جنبه عمومی و آسیب زننده این جرم به نظم و امنیت جامعه، روند رسیدگی را ادامه دهد. با این حال، گذشت شاکی می تواند به عنوان یکی از (ارجاع به ماده ۳۸ قانون مجازات اسلامی) مورد استناد دادگاه قرار گیرد، اما هرگز به توقف کامل تعقیب یا اجرای مجازات منجر نخواهد شد. این ویژگی قبلاً به تفصیل توضیح داده شد، اما مجدداً تأکید می شود که جرم آدم ربایی است. برای تحقق آن، صرف انجام رفتار فیزیکی (مانند تهدید یا حمله) کافی نیست، بلکه حتماً باید نتیجه ای خاص، یعنی «جابه جایی» یا «مخفی کردن» فرد، به وقوع بپیوندد. این ویژگی آن را از (مانند جعل که صرف انجام رفتار جرم را محقق می کند) متمایز می سازد. در بسیاری از موارد، مجازات جرم آدم ربایی است. تعلیق اجرای مجازات به این معناست که دادگاه می تواند اجرای مجازات فرد محکوم را برای مدت معینی به تعویق بیندازد، به شرطی که فرد در آن مدت مرتکب جرم دیگری نشود و تعهدات خاصی را رعایت کند. اما طبق بند (ب) ماده ۴۷ قانون مجازات اسلامی، مجازات جرایم خاصی از جمله آدم ربایی . این عدم قابلیت تعلیق، بر اهمیت و جدیت این جرم و لزوم اجرای قاطعانه مجازات تأکید دارد، تا هم عدالت اجرا شود و هم عامل بازدارندگی آن افزایش یابد. هدف این است که مجرم فرصت ارتباط با تبهکاران حرفه ای در محیط زندان را پیدا نکند و به جامعه بازگردد، اما در مورد آدم ربایی، جدیت جرم اجازه تعلیق را نمی دهد. مجازات جرم آدم ربایی، بسته به شرایط ارتکاب آن، متفاوت است. قانون گذار در ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی، هم مجازات ساده و هم مجازات های تشدیدیافته را پیش بینی کرده است. بر اساس ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی، مجازات پایه برای جرم آدم ربایی ساده، است. این مجازات در شرایطی اعمال می شود که هیچ یک از عوامل تشدیدکننده مجازات وجود نداشته باشد و ربودن یا مخفی کردن فرد به هر قصد و با استفاده از عنف، تهدید، حیله یا هر طریق دیگر صورت گرفته باشد. قانون گذار در ماده ۶۲۱، موارد خاصی را به عنوان عوامل تشدید مجازات آدم ربایی برشمرده است. در صورت وجود هر یک از این شرایط، مرتکب به تعیین شده (یعنی ۱۵ سال حبس) محکوم خواهد شد. این موارد عبارتند از: قانون کاهش مجازات حبس تعزیری که در سال ۱۳۹۹ به تصویب رسید، تغییراتی را در میزان و درجه بندی مجازات های حبس ایجاد کرده است. بر این اساس، مجازات حبس تعزیری به درجات مختلفی تقسیم می شود که هر درجه بازه زمانی مشخصی دارد. در خصوص جرم آدم ربایی، اگرچه این قانون در مواردی منجر به کاهش حداقل مجازات برخی جرایم شده است، اما با توجه به ماهیت و اهمیت جرم آدم ربایی، مجازات های آن همچنان در بازه های سنگین درجه چهار و پنج حبس قرار می گیرد. این قانون درجات مجازات آدم ربایی را بسته به شرایط ارتکاب (با عنف یا تهدید یا بدون آن) مشخص می کند که در قسمت های بعدی بیشتر به آن پرداخته خواهد شد. در نظام حقوقی، جرایم متعددی وجود دارند که ممکن است در نگاه اول با جرم آدم ربایی شباهت هایی داشته باشند، اما از نظر عناصر تشکیل دهنده، فاعل، و مجازات با یکدیگر متفاوت هستند. شناخت این تفاوت ها برای تشخیص دقیق نوع جرم و تعیین مجازات صحیح ضروری است. «شروع به جرم» به مرحله ای از ارتکاب جرم اطلاق می شود که فرد قصد ارتکاب جرمی را دارد و اقداماتی را که ارتباط مستقیم با وقوع جرم دارد، آغاز می کند، اما به دلایل خارج از اراده او، جرم به نتیجه نهایی نمی رسد. ماده ۱۲۲ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ این مفهوم را تبیین کرده است. در خصوص آدم ربایی، اگر شخصی با قصد ربودن، اقداماتی مانند تعقیب قربانی، فراهم کردن وسیله نقلیه برای ربودن، یا تلاش برای سوار کردن قربانی به زور در خودرو را انجام دهد، اما به واسطه عامل خارجی (مثلاً دخالت پلیس یا مقاومت قربانی)، موفق به جابه جایی یا مخفی کردن فرد نشود، عمل او محسوب می شود. مجازات شروع به جرم آدم ربایی بر اساس قانون جدید کاهش مجازات حبس تعزیری (مصوب ۱۳۹۹)، حبس درجه پنج (از دو تا پنج سال) است. این مجازات کمتر از مجازات جرم کامل آدم ربایی است، اما به دلیل خطراتی که این اقدامات اولیه برای امنیت افراد ایجاد می کنند، همچنان قابل پیگرد و مجازات است. معاونت در جرم، زمانی رخ می دهد که فردی با علم و عمد، به طرق مختلف، در ارتکاب جرمی به شخص یا اشخاص دیگر کمک کند، بدون اینکه خود مباشر اصلی جرم باشد. ماده ۱۲۶ قانون مجازات اسلامی اشخاص زیر را معاون جرم محسوب می کند: در مورد آدم ربایی، اگر شخصی با علم و عمد، مثلاً وسیله نقلیه را برای رباینده فراهم کند، اطلاعاتی درباره قربانی در اختیار او بگذارد، یا با تحریک دیگران، آن ها را به ربودن تشویق کند، معاون در جرم آدم ربایی محسوب می شود. مجازات معاون در جرایم تعزیری (مانند آدم ربایی) معمولاً مقرر برای مباشر اصلی جرم است که در آدم ربایی حداقل ۵ سال حبس تعزیری خواهد بود (ماده ۴۳ قانون مجازات اسلامی). مشارکت در جرم، زمانی اتفاق می افتد که دو یا چند نفر با توافق و همکاری، در یک جرم شرکت کنند، به گونه ای که جرم مستند به رفتار همه آن ها باشد (ماده ۱۲۵ قانون مجازات اسلامی). در مشارکت، هر یک از شرکا نقش مستقلی در تحقق جرم ایفا می کنند. اگر چند نفر با همکاری یکدیگر اقدام به ربودن شخصی کنند، مثلاً یکی قربانی را نگه دارد، دیگری او را به داخل خودرو هل دهد و نفر سوم رانندگی کند، همه آن ها محسوب می شوند. مجازات هر یک از شرکا، آن جرم است، یعنی هر یک از آن ها به مجازات کامل آدم ربایی (حبس از ۵ تا ۱۵ سال) محکوم خواهند شد، گویی به تنهایی جرم را انجام داده اند. جرم آدم ربایی با حبس غیرقانونی یا بازداشت غیرقانونی، با وجود شباهت در سلب آزادی، تفاوت های کلیدی دارد: قانون گذار علاوه بر آدم ربایی عمومی، به صور خاصی از این جرم یا جرایم مشابه که از نظر ماهیت و مجازات تفاوت هایی دارند، نیز اشاره کرده است. ماده ۶۳۱ قانون مجازات اسلامی به جرم می پردازد. بر اساس این ماده، هرکس طفلی را که تازه متولد شده است، برباید یا مخفی کند یا به جای طفل دیگری بگذارد، به مجازات حبس از ۶ ماه تا ۳ سال محکوم خواهد شد. مجازات این جرم با آدم ربایی عادی متفاوت است، زیرا در اینجا و جایگزینی نوزاد است، نه صرفاً سلب آزادی او. علت تفاوت در مجازات، نوع و متفاوت جرم است. در ربودن نوزاد، اغلب هدف، فریب والدین یا جامعه است تا نوزاد را متعلق به خود نشان دهند، در حالی که در آدم ربایی عادی، هدف سلب آزادی تن و معمولاً مطالبه مالی یا انتقام است. ماده ۶۳۵ قانون مجازات اسلامی به جرم یا دفن آن بدون رعایت نظامات مربوطه اشاره دارد. بر اساس این ماده، هرکس جنازه ای را بدون رعایت نظامات مربوط به دفن، دفن کند یا سبب دفن آن شود یا جنازه را مخفی کند، به جزای نقدی محکوم خواهد شد. این جرم با آدم ربایی (که ناظر بر انسان زنده است) دارد و با هدف حفظ بهداشت عمومی، احترام به متوفی و جلوگیری از سوء استفاده از جنازه جرم انگاری شده است. مجازات آن نیز جزای نقدی است و نه حبس. پیگیری جرم آدم ربایی، به دلیل اهمیت و حساسیتی که در جامعه دارد، از طریق فرآیند قانونی مشخصی صورت می گیرد. آشنایی با این مراحل برای قربانیان، خانواده های آن ها و تمام افراد مرتبط با پرونده ضروری است. برای آغاز فرآیند قضایی در خصوص جرم آدم ربایی، مراحل زیر باید طی شود: پس از ثبت شکواییه، فرآیند رسیدگی قضایی به جرم آدم ربایی مراحل زیر را طی می کند: این فرآیند دقیق قانونی، تضمین می کند که رسیدگی به جرم آدم ربایی با رعایت حقوق طرفین و بر اساس اصول عدالت کیفری صورت گیرد. در پایان این بررسی جامع، به پاسخ پرسش کلیدی مقاله که ، دوباره تأکید می شود. جرم آدم ربایی، بر اساس قانون مجازات اسلامی و با توجه به ارکان مادی آن، است. این یعنی صرف قصد ربودن یا انجام اعمال مقدماتی بدون تحقق جابه جایی یا مخفی کردن فرد، جرم آدم ربایی تام را محقق نمی سازد و در بهترین حالت، می تواند شروع به جرم تلقی شود. این تمایز در فهم دقیق مسئولیت کیفری و مراحل رسیدگی قضایی از اهمیت بالایی برخوردار است. جرم آدم ربایی با توجه به تأثیرات عمیق و ویرانگری که بر امنیت و آرامش جامعه و آزادی های فردی بر جای می گذارد، همواره از حساسیت ویژه ای برخوردار بوده است. قانون گذار نیز با پیش بینی مجازات های سنگین (۵ تا ۱۵ سال حبس) و در نظر گرفتن عوامل تشدید مجازات (مانون سن مجنی علیه زیر ۱۵ سال، استفاده از وسیله نقلیه، ورود آسیب جسمی یا حیثیتی)، تلاش کرده است تا اثربخشی این قوانین را در راستای بازدارندگی و اجرای عدالت تضمین کند. همچنین، ماهیت غیرقابل گذشت این جرم، تأکیدی بر جنبه عمومی و اهمیت آن در حفظ نظم اجتماعی است. آشنایی با ابعاد حقوقی این جرم، از جمله تعریف دقیق، ارکان سه گانه (قانونی، مادی، معنوی)، ویژگی های آنی و غیرقابل تعلیق بودن، و تفاوت های آن با جرایم مشابه مانند حبس غیرقانونی یا ربودن نوزاد، برای تمامی شهروندان، به ویژه حقوق دانان و خانواده هایی که ممکن است درگیر چنین پرونده هایی شوند، ضروری است. این دانش نه تنها به افراد کمک می کند تا از حقوق خود آگاه باشند، بلکه در فرآیند پیگیری قانونی و احقاق عدالت نیز راهگشا خواهد بود. در مواجهه با پرونده های آدم ربایی، با توجه به پیچیدگی های حقوقی و پیامدهای سنگین آن، اکیداً توصیه می شود که از مشاوره و همراهی یک وکیل متخصص در امور کیفری بهره گرفته شود. وکیل می تواند با ارائه راهنمایی های دقیق، تنظیم صحیح شکواییه، و نمایندگی قانونی در مراحل دادسرا و دادگاه، به شاکیان کمک کند تا حقوقشان به بهترین نحو استیفا گردد و فرآیند قضایی به درستی پیش برود. این گام می تواند به تسریع و کارآمدی رسیدگی به پرونده کمک شایانی کند. جرم آدم ربایی، مقید به نتیجه است
توضیح مفهوم «جرم مطلق» و «جرم مقید به نتیجه»
نتیجه گیری: آدم ربایی، مقید به نتیجه
رفع ابهام (تمایز سوء نیت عام و خاص)
تعریف جرم آدم ربایی بر اساس قانون مجازات اسلامی
ارجاع به ماده ۶۲۱ قانون مجازات اسلامی
معنای «سلب آزادی تن» و روش های ارتکاب
ارکان و عناصر تشکیل دهنده جرم آدم ربایی
الف) عنصر قانونی
هرکس به قصد مطالبه وجه یا مال یا به قصد انتقام یا به هر منظور دیگر به عنف یا تهدید یا حیله یا به هر نحو دیگر شخصاً یا توسط دیگری شخصی را برباید یا مخفی کند، به حبس از پنج تا پانزده سال محکوم خواهد شد. در صورتی که سن مجنی علیه کمتر از پانزده سال تمام باشد یا ربودن توسط وسایل نقلیه انجام پذیرد یا به مجنی علیه آسیب جسمی یا حیثیتی وارد شود، مرتکب به حداکثر مجازات تعیین شده محکوم خواهد شد و در صورت ارتکاب جرائم دیگر به مجازات آن جرم نیز محکوم می شود.
ب) عنصر مادی
ج) عنصر معنوی (روانی/قصد مجرمانه)
ویژگی های حقوقی جرم آدم ربایی
جرم آنی
غیر قابل گذشت
مقیّد به نتیجه
غیر قابل تعلیق
مجازات جرم آدم ربایی
مجازات آدم ربایی ساده
مجازات آدم ربایی مشدد (موارد تشدید)
قانون کاهش مجازات حبس تعزیری (مصوب ۱۳۹۹)
جرایم مرتبط و مشابه با آدم ربایی
شروع به جرم آدم ربایی
معاونت در آدم ربایی
مشارکت در آدم ربایی
تفاوت آدم ربایی با حبس غیرقانونی/بازداشت غیرقانونی
صور خاص آدم ربایی
نحوه شکایت و فرآیند رسیدگی به جرم آدم ربایی
ثبت شکایت
فرآیند رسیدگی
نتیجه گیری نهایی