جدیدترین پژوهش‌ها از شناسایی دو پروتئین در خون خبر می‌دهند که می‌تواند بر طول عمر و سلامتی ما تأثیرگذار باشند. ساخت دارو‌هایی با عملکرد این پروتئین‌ها می‌تواند روند پیری را کند کرده و طول عمر را افزایش دهد.
با افزایش سن، بدن انسان پس از رسیدن به بزرگسالی شروع به افت کرده که منجر به ابتلا به بیماری‌های مرتبط با پیری و در نهایت مرگ می‌شود. جدیدترین تحقیقات نشان می‌دهد دو پروتئین خون توسط دانشمندان شناسایی شده اند که بر طول عمر و سلامتی ما تأثیر می‌گذارند.
با توجه به عملکرد این دو پروتئین بر طول عمر، دانشمندان می‌توانند روی ساخت دارو‌هایی که این پروتئین‌ها را هدف قرار داده، تمرکز کرده و باعث کند شدن روند پیری شوند.
بسیاری از عوامل پیچیده و مرتبط، از جمله ژنتیک، سبک زندگی، محیط و شانس می‌توانند میزان پیری و مرگ را تعیین کنند. این مطالعه جدید نقش دو پروتئین در فرآیند پیری را مشخص کرده که می‌تواند در جهت به تاخیر انداختن این روند موثر باشد. برخی از افراد به دلیل دی ان‌ای به ارث برده از والدین خود به طور طبیعی دارای سطوح بالاتر یا پایین تری از این پروتئین‌های خاص هستند. این سطوح پروتئین به نوبه خود می‌تواند بر سلامت فرد تأثیر بگذارد.
محققان دانشگاه ادینبورگ نتایج شش مطالعه ژنتیکی بزرگ را در مورد پیری انسان مطالعه، بررسی و ترکیب کردند که هر کدام حاوی اطلاعات ژنتیکی صد‌ها هزار نفر بود. در میان ۸۵۷ پروتئین مورد مطالعه، محققان دو پروتئین را شناسایی کردند که اثرات منفی قابل توجهی در معیار‌های مختلف پیری داشتند.
افرادی که افزایش سطح این پروتئین‌ها را از طریق دی ان‌ای به ارث برده، داشتند، از سلامتی ضعیف تری برخوردار بودند و نسبت به افرادی که سطح کمتری از این پروتئین‌ها رانشان می‌دادند، از عمر نسبتا کوتاه تری بهره‌مند بودند.
اولین پروتئین به نام آپولیپوپروتئین ((LPA است که در کبد ساخته شده و تصور می‌شود در لخته شدن خون نقش دارد.
سطوح بالای آپولیپوپروتئین می‌تواند خطر آترواسکلروز، شرایطی که در آن شریان‌ها با چربی‌ها مسدود شده و باعث ایجاد بیماری قلبی و سکته می‌شود را افزایش دهد.
دومین پروتئین، مولکول چسبنده سلول عروقی۱ (VCAM۱) است که عمدتاً در سطوح سلول‌های اندوتلیال، یک لایه تک سلولی پوشاننده رگ‌های خونی، یافت می‌شود. این پروتئین انبساط و جمع شدن عروق را کنترل کرده و عملکردش در لخته شدن خون و واکنش سیستم ایمنی قابل مشاهده است. سطوح این پروتئین زمانی افزایش می‌یابد که بدن سیگنال‌هایی ارسال کند که نشان دهنده شناسایی عفونت باشد، در این زمان پروتئین مذکور به سلول‌های ایمنی اجازه می‌دهد از لایه اندوتلیال عبور کرده و عملیات خود را آغاز کنند.
محققان معتقدند دارو‌هایی که برای درمان بیماری‌ها با کاهش سطوح آپولیپوپروتئین و مولکول چسبنده سلول عروقی۱ استفاده می‌شوند، می‌توانند مزایای بیشتری در بهبود کیفیت و طول عمر داشته باشند.
دکتر پل تیمرز (Paul Timmers)، محقق ارشد واحد ژنتیک انسانی شورای تحقیقات پزشکی دانشگاه ادینبورگ، اظهار داشت: شناسایی این دو پروتئین کلیدی می‌تواند به افزایش سال‌های سالم زندگی کمک کند. دارو‌هایی که این سطوح پروتئین را در خون ما کاهش می‌دهند می‌توانند به افراد عادی اجازه دهند به همان اندازه سالم و طولانی زندگی کنند که افراد خوش شانس با سطوح ژنتیکی پایین پروتئین‌های LPA و VCAM۱ متولد شده اند.
به اعتقاد پروفسور جیم ویلسون (Jim Wilson)، رئیس بخش ژنتیک انسانی مؤسسه آشر دانشگاه ادینبورگ، این مطالعه قدرت ژنتیک مدرن را برای شناسایی دو هدف بالقوه جهت ساخت دارو‌های آینده برای افزایش طول عمر نشان می‌دهد.