از پوسترهای ساده گرفته تا نام های عجیب و غریب او تا واکنش مدت ها انتظار مسعود فراستی در فضای مجازی، مخاطب می خواهد فیلمی ساده و جمع و جور ببیند. نسخه قبلی دیگر این فیلم به نام La Famille Belier که قبلاً در فرانسه ساخته شده بود، چندان مورد استقبال قرار نگرفت.
به گزارش مجله خانواده، روزنامه «فرهیختگان» در ادامه می نویسد: جالب است بدانید که زبان فیلم انگلیسی است و این فیلم محصول هر دو کشور آمریکا و فرانسه است. این فیلم به کارگردانی و نویسندگی سیان هدر ساخته شده است. این دومین تجربه هدر در فیلمسازی است. «تارا» سلف هدر است که در سال 2016 تولید شد. یک کمدی سیاه با بازی الیوت پیج و آلیسون جنی. او در حال حاضر به عنوان سرپرست و مدیر سریال آمریکای کوچک مشغول به کار است. ظاهرا او قرار است فیلم جدید اپل درباره زندگی جودی فعال معلول را کارگردانی کند.
با خانواده خود در چهارراه مورد علاقه بایستید
گفته می شود نقش صدا در انتقال پیام را نمی توان نادیده گرفت. از باز کردن چشمان خود در هر روز صبح تا آخرین لحظه شب، از صدا و سبک صحبت کردن خود برای برقراری ارتباط با اطرافیان خود استفاده کنید. در درون خانواده، اولین جامعه ارتباطی هر یک از ما، در محیط کاری می نشینیم که ساعت ها صحبت، صحبت و اعتراض می کنیم یا در یک اجتماع بزرگتر.
حال تصور کنید که یکی از اعضای خانواده کم شنوا هستید و مسئولیت انتقال حرفه و احساسات خانواده را دارید. در چنین مواقعی بیشتر صحبت خواهید کرد، بیشتر خواهید شنید و قطعا زندگی دیگری را تجربه خواهید کرد.
در حال حاضر «کودا» فیلمی است که به این موضوع می پردازد و داستان فیلم «لابی» دختر بچه ای خانوادگی است که سه عضوش ناشنوا هستند و تنها مخاطبش یک استعداد موسیقی است، شخصیتی خجالتی و سخت کوش که بر اساس خانواده افراد کم شنوایی است. لابی در واقع راهی برای ارتباط خانواده با دنیای بیرون است. او تلاش می کند تا در محل کار و جامعه یک فرستنده حرفه ای برای خانواده خود باشد. کدا به طور موثر واقعیت زندگی افراد کم شنوا را حس کرده و ارائه می کند.
لابی فرزند دوم خانواده ای است که به خواهر و برادرهای کم شنوا و والدین کمک می کند تا با دیگران ارتباط برقرار کنند و در واقع پلی است بین خانواده او و دنیای بیرون. رابی 17 ساله است که با پدر و برادرش ماهیگیری می کند و همزمان درس می خواند. علاقه و استعداد رابی به خوانندگی او را می خواند، به گروه کر دبیرستان می پیوندد و معلم موسیقی او با نوازندگی اوگینو داربوس متوجه استعداد او شده و او را در این زمینه تشویق می کند. این آغاز معضل است. دوراهی بین مراقبت از خانواده و پیگیری استعدادها و علایقش.
چهارراه سه اجتماع
خانواده، مدرسه و محل کار در کودا به عنوان سه اجتماع کوچک معرفی می شوند که هر یک باید بهانه یا ظرفی برای سنجش روابط فردی و اجتماعی باشند. روابطی که ممکن است مبتنی بر زبان یا فردی یا گروهی باشد. افراد در این زمینه قرار می گیرند و هر کدام یک قطعه بزرگ و جذاب از پازل را نشان می دهند. ممکن است بگوییم دنیای واقعی امروز ما شبیه آنچه در کدا به تصویر کشیده شده است، کم است، اما جنسیت مشکل به طور کلی ثابت است و می پذیریم که مشابه است. بیایید این کار را انجام دهیم. به گفته برادرش، خانواده ای که روزی بدون لابی زندگی خوبی داشتند، اصلا متوجه این مشکل نشدند یا با آن کنار آمدند، اما اکنون بیش از حد به دختر وابسته شده اند و او با چالش های جدی مواجه است. من سعی می کنم استعداد او را دنبال کنم.
شاید در برخی دیگر از فیلم های وسترن، خانواده دیگر جایگاهی در گذشته نداشته باشد، اما گروهی دیگر از فیلمسازان نمی توانند منکر اعتبار خانواده شوند. کدا در حال حاضر متعلق به این گروه است. کودا نه یک مبارزه اجتماعی است و نه یک گفتگوی اجتماعی. فراتر از مذاکره بین خانواده، مدرسه و کار است. به نظر می رسد این تجارت چاره ای جز تمرکز بر تمام مشکلات و متحد شدن برای مبارزه با مشکل ندارد. اگر خانواده با هم باشند، می توانند یک مدرسه واحد و شاید یک محل کار قابل قبول بسازند.
انسانی؛ کاملاً انسانی
روابط و تسلط جنسیتی عاطفی بر روابط، از کودا فیلمی انسانی ساخت و توجه منتقدان را به خود جلب کرد.
یکی از آنها هورنادی است که در واشنگتن پست درباره این فیلم نوشته است. “در این فیلم، شما می خندید و گریه می کنید.” کودا از آن فیلم خوشحال است. “و جان اندرسون در مورد وال استریت ژورنال درباره کودا نوشت. نکته شگفت‌انگیز این فیلم این است که هدر (کارگردان و نویسنده) توانست بدون توسل به کلیشه‌های شخصیتی داستان لابی را به‌طور مؤثر روایت کند.»
دو نکته مهم در این جملات وجود دارد. کارگردان برای جذب مخاطب به کلیشه های سنتی پایبند نیست و حتی صحنه ممیزی اش به داستان کمک می کند. ما فردیت خانواده ها و شهرهای ساحلی را می دانیم و حتی حضور والدین معلول و فرزندان سالم ما را به یاد «استخر نقاشی»مان می اندازد.
درست است که کوتا یک فیلم انسانی است، اما شعاری ندارد، به زور تماشاگر نیست و مفهوم به دراماتیک ترین شکل منتقل می شود. ما به این روابط نگاه می کنیم و قرار نیست کارگردان با هر شخصیتی بیاید و آنها را ثابت کند.
پدر و مادر رابی کلیشه های فیلم های اشک آور هندی نیستند، اما هر کدام پس زمینه قلب خود مخاطب را ایجاد می کنند. رابی و مردم شهرهای ساحلی نه خیر مطلق هستند و نه شر مطلق. آنها افرادی هستند که اشتباهاتی را که مرتکب شده اند و ادعا می کنند که باعث همدردی مخاطب نمی شوند را دارند.
داستان یا شخصیت
خلاصه ای از داستان کوتا را می توان در دو خط بیان کرد، اما گروهی از منتقدان می گویند که داستان ساده ای در فیلم وجود ندارد، این داستان نیست، بلکه شخصیت است که بار اصلی فیلم را به دوش می کشد.
شخصیت هایی که آنقدر هنرمندانه پرداخته شده اند که هر کدام را می توان در نمایشی جداگانه به تصویر کشید. حالا در این نبرد داستان و شخصیت فراموش کنید که این روایت درست و جذاب بود و توجه مخاطب را به فیلم جلب کرد و در 90 دقیقه نزدیک به چهار شخصیت اصلی و پنج شخصیت فرعی یا بیشتر را دنبال کرد. شخصیتی که پیچیده نیست، اما با جزئیات ارائه شده است تا کنترل کاملی بر رفتار و عادات گفتاری خود داشته باشید.
کودا موفق شده است لحظات انسانی را به تصویر بکشد که احساسات بالایی را نشان می دهد و این صحنه ها در فیلم ها کم نیستند. اما در این صحنه ها داستان عامل موفقیت است یا شخصیت؟ به عنوان مثال، در صحنه ای که پدر در لابی پس از اجرای زیبا، حنجره دخترش را لمس می کند، آیا دیدن صحنه بسیار احساسی انسانی در این لحظه طاقت فرسا است یا خیره به داستان است؟
یکی دیگر از ویژگی‌های تاثیرگذارترین فیلم، کم‌شنوایی سه بازیگری است که در نقش کم‌شنوای فیلم بازی می‌کردند که قطعا تاثیر زیادی در قابلیت اطمینان و رسیدن به صحنه داشت.
ارتباط خانواده با دنیای بیرون خود صحنه جذابی را در فیلم ایجاد می کند و صحنه ای که برادران رابی متوجه می شوند که رابی نمی تواند با آنها باشد وابستگی و استقلال به دختر خانواده است.یک درگیری است. خاص تصمیم می گیرد راه خوانندگی را ادامه دهد و از او می خواهد که به آنها فکر نکند و به دنبال آینده اش باشد. اوج نبردها در سکوت و ایفای نقش خوب، جذابیت فیلم را بیشتر می کند.
در نهایت پرداختن به سه اجتماع خانواده، کار و تحصیل و وجود دختر به عنوان تنها پل ارتباطی خانواده با این جوامع و استعداد لابی خوانی در خانواده ای ساکت، تضادها و انحرافات زیبایی را ایجاد می کند. تبدیل به یک درام می شود و به تضاد بین کم شنوایی و سکوت و صدا می پردازد و صحنه های کمدی، نفرت، غم و اندوه و دل انگیز را در فیلم خلق می کند، کودا اثری قابل توجه خواهد بود. تماشاگران ممکن است در جایی از فیلم بخندند یا صورت خود را خیس کنند. اما در نهایت با انگیزه و احساسات خوب خودش را جای لابی می گذارد، با تیتراژ فیلم تا آخر، چند بار در زندگی اش اولویت ها را می فهمد و بر اساس آن ها زندگی می کند، از خودتان بپرسید که آیا آن را ارسال کرده اید؟ یک فرد سالم لزوماً مجبور نیست بین برخی افراد ناسالم تصمیم بگیرد.
انتهای پیام/