نگاهی به فیلم جدید رسول صدرعاملی؛
در سال های اخیر فیلم های اجتماعی در سینمای ایران همواره حول یک فاجعه انسانی – اجتماعی می گشتند اما در «زیبا صدایم کن» نه خبری از قتل و غارت است نه درگیری فیزیکی و لفظی این فیلم به معنای واقعی کلمه حس و حال رئال دارد و خود زندگی است.
گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری آنا محمدرضا کاظمی؛ فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن» که در سانس آخر پنجمین روز جشنواره چهل وسوم فیلم فجر به نمایش درآمد به اعتقاد اکثر منتقدان و خبرنگاران سینمایی بهترین فیلم جشنواره تا به امروز بود. ساخته جدید رسول صدرعاملی با بازی خوب امین حیایی و البته بازیگر نوجوان فیلم ژولیت رضاعی که در نخستین تجربه خود عملکرد قابل قبولی داشت.
«زیبا صدایم کن» از آن دست فیلم هایی است که در بخش های مختلف حرف برای گفتن دارد. فیلمنامه این اثر که اقتباسی از کتابی با همین عنوان نوشته فرهاد حسن زاده است کاملاً پخته و منسجم است. شخصیت ها به درستی در طول فیلم معرفی می شوند و در انتها سوالاتی از این دست در ذهن تماشاگر شکل نمی گیرد که «چرا فلان شخصیت دراین صحنه این کار را انجام داد؟» یا «این کاراکتر با این پیش زمینه چرا تا به حال این کار را نکرده است؟» (تمام تلاشم را می کنم بدون لو دادن داستان این یادداشت را به پایان برسانم!)
پدر و دختر دوست داشتنی
یکی دیگر از برگ برنده های فیلم جدید صدرعاملی بازی های آن است مخصوصاً دو بازیگر اصلی کار یعنی امین حیایی و ژولیت رضاعی که درنقش پدر و دختر تقریبا در تمام طول فیلم حداقل یکی از آن ها در صحنه حضور دارد. امین حیایی آثار درخشان زیادی در کارنامه هنری اش دارد ولی شخصیت خسرو در فیلم «زیبا صدایم کن» در ادامه کاراکترهای چند سال اخیر او مثل نقش هایش در فیلم های «شعله ور» و «برف آخر» شخصیتی خاص و پر چالش را به تصویر می کشد. تمام اتفاقات این فیلم در یک روز رخ می دهد و او نقش پدری را ایفا می کند که تلاش می کند روز تولد دخترش را به یک روز ویژه بدل کند تا به نوعی اشتباهات گذشته اش را جبران کند. او که سال ها در یک آسایشگاه روانی بستری بوده حالا فرصتی به دست آورده تا در روز تولد تنها فرزندش نقش پدر را برای او ایفا کند.
در مقابل ژولیت رضاعی هم بازی خوبی از خود به نمایش گذاشته است نابازیگری که دراین پروژه برای اولین بار در مقابل دوربین قرار گرفته و یک نقش سنگین و اصلی را به بهترین شکل به تصویر کشیده است. این دختر نوجوان که نقش زیبا را در فیلم رسول صدرعاملی ایفا می کند با وجود اینکه از نظر تجربه اختلاف زیادی با بازیگری در حد و اندازه حیایی دارد اما به خوبی از پس نقش دختربچه نوجوانی که پدر و مادرش را فراموش کرده و قصد دارد روی پای خود بایستد برآمده است. زیبا به عنوان کاراکتر محوری و اصلی فیلم «زیبا صدایم کن» شخصیتی خودساخته جسور و مهربان دارد که رضاعی در به تصویر کشیدن این ویژگی ها عملکرد قابل دفاعی داشته است.
فیلمبرداری و موسیقی ویژه «زیبا صدایم کن»
نکته دیگر درخصوص این فیلم که می توان به آن اشاره کرد فیلمبرداری درجه یک سامان لطفیان است. شاید در نگاه اول این فیلم به عنوان یک اثر اجتماعی شهری نکته خارق العاده ای در زمینه فیلمبرداری نداشته باشد اما در حین تماشای فیلم قاب ها و پلان هایی می بینیم که نشان می دهد لطفیان چه کار ویژه ای در «زیبا صدایم کن» انجام داده است. در بسیاری از بخش های فیلم که دیالوگی بین شخصیت ها رد و بدل نمی شود (مثل سکانس هایی که شخصیت ها در خیابان ولیعصر قدم می زنند) ویژگی های تصویر و قاب بندی مناسب فیلمبردار کاملا به چشم می آید. لطفیان در کارنامه هنری اش آثار قابل توجهی مثل «شنای پروانه» «تومان» «آتابای» و سریال «یاغی» را دارد و در این فیلم هم به خوبی عمل کرده است.
ویژگی مهم دیگر فیلم «زیبا صدایم کن» موسیقی آن است. کریستف رضاعی که او نیز از نام های شناخته شده در حوزه آهنگسازی است برای این پروژه سنگ تمام گذاشته که قطعاً یکی از دلایل این تلاش ویژه بازی دخترش ژولیت در نقش اصلی این فیلم است. در بسیاری از سکانس های فیلم موسیقی خیلی خوب تماشاگر را با خود همراه می کند به ویژه در صحنه های تراژیک و عاطفی مثل سکانس پایانی و بخش های مربوط به لحظاتی که شاهد درگیری های ذهنی و درونی شخصیت خسرو هستیم. به این موارد تدوین خوب کار را هم اضافه کنید تا مشخص شود تیم پشت دوربین این فیلم هم به خوبی در انتقال مفهوم و قصه اثر نقش داشتند.
در سال های اخیر فیلم های اجتماعی در سینمای ایران همواره حول یک فاجعه انسانی – اجتماعی می گشتند و قصه زمانی برای مخاطب جذاب می شد که شخصیت های داستان با یک درگیری قتل تجاوز و… وارد پیچ داستان می شدند. اما در «زیبا صدایم کن» نه خبری از قتل و غارت است نه درگیری فیزیکی و لفظی این فیلم به معنای واقعی کلمه حس و حال رئال دارد و درگیری های شخصیت با مشکلات زندگی و دغدغه هایشان تمام آن چیزهایی است که ما در زندگی خودمان نیز با آن ها درگیریم. مشکلاتی مثل تهیه خانه کارفرماهایی که چند ماه حقوق نیروهای خود را نمی دهند شکاف نسلی بین والدین و فرزندان و مواردی از دست که جز بن مایه های فیلم است. رابطه پدر و دختری که در فیلم می بینیم کاملاً باورپذیر است و تمام عوامل فنی و محتوایی در خدمت فیلمنامه هستند. تمام این موارد «زیبا صدایم کن» را به خاص ترین فیلم جشنواره تا روز پنجم تبدیل کرد فیلمی که احتمالاً در اختتامیه جشنواره نیز بارها و بارها نامش را در میان نامزدها و برندگان سیمرغ می شنویم.