هر چند به گفته بسیاری از پرستاران در این چند روز اعتصاب از نهاد‌های مختلف با آن‌ها تماس گرفته و برای پایان دادن به اعتراضات، آن‌ها را تهدید به اخراج، تبعید، حبس و … کرده‌اند، اما واقعا چه اتفاقی باید رخ بدهد که پرستاران اعتراض در ساعات غیرشیفت را به اعتصاب و دست از کار کشیدن ترجیح بدهند و تا شاید صدایشان به گوش مسئولان برسد؟ پرستارانی که همیشه بیشترین بار درمانی حوزه بهداشت و درمان بر دوش آن‌ها بوده، ساعت‌های طولانی از بیماران مراقبت می‌کردند و در نهایت هم نه قدر ببیند و نه بر صدر نشینند!
در این بین، اما شاید تنها کسی که به دقت وضعیت پرستاران را بررسی می‌کند و تمام زیر و بم‌های مشکلات این قشر را به واسطه اینکه خود نیز سال‌ها در همین مسلک به مردم خدمت می‌کرده، محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار است. او خود نیز، بار‌ها به دلیل دفاع از حقوق پرستاران، توبیخ و تبعید شده است.
نکته حائز اهمیت این است که یکی از اعضای کمیسیون برنامه و بودجه مجلس از اختصاص ۱۰ هزار میلیارد تومان بودجه به بخش پرستاری کشور خبر داده و گفته با اینکه آن‌ها از ما برای دو سال ۶ هزار میلیارد درخواست کرده بودند، اما در کمیسیون تصویب شد که ۱۰ هزار میلیارد تومان تخصیص داده شود و به این صورت دیگر مشکلات این قشر حل و فصل خواهد شد.
محمد شریفی مقدم در پاسخ به این اظهارت، در گفتگو با تجارت‌نیوز می‌گوید: متاسفانه این بار هم همان روش‌های قبلی برای تسکین و نه حل مشکل پرستاران در پیش گرفته شده است. مساله اینجاست که مسئولان نمی‌خواهند به مشکلات ریشه‌ای بپردازند. درد پرستاران تنها پرداخت معوقات نیست! آن‌ها بیش از هر چیز مطالبه‌گر اجرای قانونی هستند که ۱۷ سال از تصویب آن می‌گذرد و هنوز اجرایی نشده است.
او می‌افزاید: پرداخت معوقات تنها یکی از مطالباتی است که پرستاران در جریان این اعتراض‌ها به آن اشاره کرده‌اند. مساله اصلی این است که آن‌ها می‌خواهند قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، رفع تبعیض در پرداخت کارانه به پرستاران، اضافه کاری اجباری، کمبود نیروی انسانی و شرایط سخت کاری، شیفت‌های طولانی‌مدت و… مورد توجه قرار گرفته و یک بار برای همیشه حل و فصل شود.
شریفی مقدم اظهار می‌دارد: در یک کلام، پرستاران اجرای درست قوانینی را می‌خواهند که به تصویب رسیده، اما مافیای بزرگی مانع از اجرای آن می‌شود! همان مافیایی که در سال ۷۶ با لابی‌های گسترده مدل پرداخت «فیکس پیمنت» یا همان حقوق ثابت را به پرداخت کارانه و در اولویت قراردادن پزشکان تبدیل کرد!
دبیرکل خانه پرستار می‌گوید: بحث تبعیض یکی از معضلات مهم در حوزه بهداشت و درمان است. اینکه مسئولان تنها به راضی نگه داشتن بخش کوچکی از این حوزه بزرگ اکتفا کرده‌اند و فکر می‌کنند اگر پزشکان را راضی نگه دارند و پرداخت‌های چندصد میلیونی به آن‌ها داشته باشند، می‌توانند حوزه سلامت را سر پا نگه دارند؛ در حالی‌که بیشترین بخش از بار این حوزه بر دوش کادر درمان و به خصوص پرستاران است که همیشه در رده‌های پایین اولویتی قرار داشته‌اند.
او می‌افزاید: مساله اینجاست که چرا در کشور ما قوانین به درستی اجرا نمی‌شود. بار‌ها اعلام کرده‌ایم که کارانه در اکثر کشور‌های دنیا با یک فرمول ساده و دقیق به پزشکان و پرستاران و دیگر کادر درمان پرداخت می‌شود. اگر کارانه یک پزشک ۱۲ هزار دلار است، پرستار ۶ هزار دلار دریافتی دارد؛ یعنی پزشک به دلیل تخصص و البته حضور در اتاق عمل دو برابر پرستار دریافت می‌کند.
شریفی مقدم می‌گوید: در ایران، پزشک حتی در اتاق عمل حاضر نمی‌شود؛ رزیدنت عمل جراحی را بدون حضور استاد انجام می‌دهد و در نهایت، کارانه پزشک از این عمل جراحی که حتی در آن حاضر نبوده ۳۰۰ میلیون است و بقیه افراد حتی رزیدنتی که عمل را انجام داده و پرستار و مسئول هوشبری و … کارانه سه میلیون تومانی دریافت می‌کنند. این اگر تبعیض آشکار نیست چه نام دیگری می‌توانیم بر آن بگذاریم؟
او می‌افزاید: البته کارانه ۳۰۰ میلیونی کف دریافتی است و کارانه برخی پزشکان، تا یک میلیارد تومان هم می‌رسد! در این بین پرستاران باید با حقوق ماهی ۱۳ تا ۱۵ میلیون، هزینه‌های زندگی خود را تامین کنند و در نهایت برای اضافه کار اجباری هم ماهی دو میلیون و ۵۰۰ هزار تومان به آن‌ها بدهند.
دبیر کل خانه پرستار در پاسخ به این سوال که بعد از سال ۷۶ و برداشت قانون حقوق ثابت چه اتفاقی در سیستم بیمارستان‌ها رخ داد، می‌گوید: طرحی به نام طرح نوین خودگردانی بیمارستان‌ها را ارائه دادند و در آن همه چیز به نفع پزشکان تغییر کرد. بر اساس این طرح، ۶۵ درصد درآمد تعداد عملی که در ماه انجام می‌شود، برای پزشکان است، پنج درصد برای پزشکانی که در بیمارستان به صورت دائم حضور دارند و هشت درصد از این مبلغ برای بیمارستان است. به این ترتیب ۷۸ درصد از درآمد تنها به ۲۰ درصد از افراد در چرخه درمان می‌رسد و ۲۲ درصد باقیمانده برای ۸۰ درصد کادر درمان است که این مساله خود، گویای ظلمی است که در حق پرستاران می‌شود.
او می‌افزاید: مساله اینجاست که طرح نوین خودگردانی بیمارستان‌ها اصلا مبنای قانونی نداشت و از همان سال‌ها هم پرستاران به آن اعتراض داشتند، تا سال ۸۶ که بالاخره طرح تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری به مجلس رفت و تصویب شد. از آن سال تا کنون پرستاران منتظرند این طرح به همان شکلی که در قانون مطرح شده اجرا شود اما..!
شریفی مقدم می‌گوید: اگر قوانین به درستی اجرا شوند، پرستاران باید سه برابر آنچه الان دریافتی دارند حقوق بگیرند. در واقع حقوق ۱۵ میلیونی آن‌ها باید مبلغی در حدود ۴۵ میلیون تومان باشد تا بتوان گفت که تبعیض و تضاد منافع در حوزه بهداشت و درمان از بین رفته است. اگر همان روشی که برای پزشکان اجرا شده برای پرستاران هم اجرا شود، هر دو گروه می‌توانند با رضایت کامل به کار خود ادامه دهند.
او می‌افزاید:، اما مساله دیگر کمبود نیروی انسانی و البته نبود امنیت شغلی برای پرستاران است. بی‌توجهی به خواست‌ها و مطالبات این گروه طی سال‌های اخیر باعث شده تا ما با خیل عظیم مهاجرت، ترک کار و یا تغییر شغل از سوی پرستاران مواجه شویم که این مساله با توجه به اینکه قبل از این اتفاقات هم نیروی پرستار موجود در بیمارستان‌های ما کمتر از استاندارد جهانی بود، مشکلات را در حوزه خدمات‌رسانی به بیماران چند برابر کرده است.