آیا برای عکاسی در مکان های تاریخی نیاز به مجوز دارم؟
برای عکاسی در مکان های تاریخی ایران، بسته به نوع عکاسی (شخصی یا حرفه ای) و محل مورد نظر، گاهی نیاز به مجوز وجود دارد. در حالی که ثبت لحظات شخصی با موبایل یا دوربین های کوچک اغلب بلامانع است، عکاسی حرفه ای یا تجاری و استفاده از تجهیزات خاص (مانند فلاش، سه پایه، پهپاد) تقریباً همیشه مستلزم دریافت مجوز کتبی از مراجع ذی ربط، به ویژه سازمان میراث فرهنگی است. در ادامه به این موضوع پرداخته خواهد شد.
سفر به دل تاریخ، گشت وگذار در بناهای باستانی و موزه هایی که روایتگر هزاران سال تمدن هستند، تجربه ای بی بدیل است. در هر قدم، احساس می شود گویی گذر زمان به عقب بازگشته و هر گوشه از این اماکن، داستانی ناگفته را در سینه پنهان کرده است. طبیعی است که این شور و علاقه به ثبت لحظه ها، با خود میل به عکاسی و جاودانه کردن این مناظر را به همراه داشته باشد. لنز دوربین، دریچه ای می شود برای به تصویر کشیدن شکوه گذشته، اما در این میان، یک پرسش همواره ذهن علاقه مندان و عکاسان را به خود مشغول می کند: آیا برای عکاسی در این مکان های ارزشمند، نیازمند دریافت مجوز هستیم؟ این پرسش، به ویژه در ایران که گنجینه ای عظیم از میراث فرهنگی را در خود جای داده، اهمیت دوچندانی پیدا می کند. این مقاله راهنمایی جامع است تا ابهامات موجود در این زمینه را برطرف کند و شما را با قوانین و شرایط عکاسی در موزه ها، بناهای باستانی، محوطه ها و اماکن مذهبی-تاریخی ایران آشنا سازد.
چرا عکاسی در اماکن تاریخی گاهی محدود یا نیازمند مجوز است؟
قدم گذاشتن در یک بنای تاریخی یا موزه، تنها یک بازدید ساده نیست؛ بلکه مواجهه با تاریخ و هنری است که قرن ها از دل حوادث جان سالم به در برده اند. از این رو، هرگونه فعالیتی در این فضاها باید با رویکردی مسئولانه و با هدف حفظ و حراست از این میراث ارزشمند صورت پذیرد. محدودیت ها و الزام به دریافت مجوز برای عکاسی نیز، ریشه در همین ضرورت حیاتی دارد. این تدابیر نه تنها برای محافظت از اشیا و بناها، بلکه برای احترام به حقوق پدیدآورندگان و تضمین تجربه ای مطلوب برای سایر بازدیدکنندگان اتخاذ شده اند.
حفاظت از آثار ارزشمند: نوری که به تاریخ آسیب می رساند
برخی از آثار هنری و تاریخی، به ویژه نقاشی ها، پارچه ها، دست نوشته ها و اشیای ساخته شده از مواد آلی، به شدت نسبت به نور حساس هستند. تصور کنید یک نقاشی دیواری چند صد ساله، بارها و بارها مورد تابش نور شدید فلاش دوربین ها قرار گیرد؛ این نورهای ناگهانی و پرانرژی می توانند باعث تغییرات شیمیایی در رنگدانه ها شوند، به مرور زمان رنگ ها را کمرنگ کرده و بافت اصلی اثر را تخریب کنند. نور فرابنفش و مادون قرمز که حتی در نور طبیعی نیز وجود دارند، اما در فلاش ها به شکل متمرکزتری ساطع می شوند، می توانند فرآیند فرسایش مواد آلی را تسریع کنند. بنابراین، ممنوعیت استفاده از فلاش، یک اقدام پیشگیرانه و علمی برای تضمین ماندگاری این میراث برای نسل های آینده است. این تصمیم، نه از سر سخت گیری، بلکه از روی دغدغه و دانش متخصصان حفاظت و مرمت اتخاذ شده است.
حقوق مالکیت معنوی و تجاری: میراثی که صاحب دارد
بسیاری از آثار هنری و تاریخی، اگرچه شاید خالقان اولیه آن ها قرن ها پیش زیسته اند، اما هنوز حقوق مالکیت معنوی مربوط به آن ها یا آثار مرتبط با آن ها (مانند طراحی موزه ها، نمایشگاه ها یا حتی تفسیرهای هنری) وجود دارد. این حقوق به سازمان ها یا افرادی تعلق می گیرد که مسئول نگهداری، نمایش و گاهی اوقات بازنشر این آثار هستند. عکاسی، به ویژه زمانی که با هدف تجاری، تبلیغاتی یا بازنشر گسترده (مانند فروش عکس ها، استفاده در محصولات یا کمپین های تبلیغاتی) صورت می گیرد، می تواند این حقوق را نقض کند. این تدابیر برای جلوگیری از سوءاستفاده های تجاری، کپی برداری های غیرمجاز و حفظ اعتبار و ارزش معنوی این آثار در نظر گرفته شده اند. حتی در برخی موارد، تصویربرداری از آثار برای پروژه های پژوهشی یا هنری نیز باید با کسب اجازه انجام شود تا از هرگونه بهره برداری نادرست جلوگیری شود.
حفظ تجربه بازدیدکنندگان: آرامشی برای تماشای تاریخ
هنگامی که کسی وارد یک موزه یا محوطه تاریخی می شود، اغلب به دنبال لحظه ای آرامش، تعمق و ارتباط با گذشته است. اما گاهی اوقات، حضور عکاسانی با تجهیزات بزرگ، سه پایه های بلند، یا نورپردازی های اضافی می تواند این تجربه را مختل کند. تصور کنید مسیری باریک در یک بنای تاریخی با سه پایه و تجهیزات عکاسی مسدود شود، یا نور فلاش های مکرر، آرامش بازدیدکنندگان دیگر را بر هم زند. این مسائل نه تنها باعث نارضایتی می شوند، بلکه می توانند جریان بازدید را نیز مختل کنند. قوانین مربوط به عکاسی، با هدف ایجاد فضایی دلپذیر و محترمانه برای همه بازدیدکنندگان تدوین شده اند تا هر فرد بتواند با آرامش و تمرکز کامل، از زیبایی ها و عظمت میراث فرهنگی بهره مند شود و مزاحمتی برای دیگران ایجاد نکند.
ملاحظات امنیتی و حریم خصوصی: مرزهای پنهان در دل تاریخ
برخی از اماکن تاریخی، به دلایل مختلفی ممکن است دارای ملاحظات امنیتی خاصی باشند. این اماکن می توانند در نزدیکی مناطق نظامی، دولتی، یا تأسیسات حساس قرار گرفته باشند. در چنین مواردی، عکاسی یا فیلمبرداری بدون مجوز می تواند مخاطرات امنیتی ایجاد کند. همچنین، در بسیاری از اماکن تاریخی، به ویژه در فضاهای داخلی موزه ها یا اماکن مذهبی، افراد دیگری نیز حضور دارند. عکاسی بدون اجازه از چهره افراد، می تواند نقض حریم خصوصی آن ها باشد. مسئولین این اماکن، وظیفه دارند تا با وضع قوانینی در این زمینه، هم امنیت ملی را تضمین کنند و هم حقوق شهروندی و حریم خصوصی افراد را پاس بدارند. بنابراین، پیش از هرگونه عکاسی، به نشانه ها، تابلوها و توصیه های مسئولین حاضر در محل توجه کافی داشته باشید.
انواع عکاسی و قوانین مرتبط در اماکن تاریخی ایران: دسته بندی برای درک بهتر
درک تفاوت میان انواع عکاسی، کلید فهمیدن نیاز به مجوز در اماکن تاریخی ایران است. بسته به هدف، تجهیزات و نوع مکان، قوانین می توانند به کلی متفاوت باشند. این تقسیم بندی به شما کمک می کند تا با آگاهی بیشتری به ثبت لحظه های خود در دل تاریخ بپردازید و از بروز هرگونه مشکل احتمالی جلوگیری کنید.
عکاسی شخصی و غیرحرفه ای: ثبت خاطرات با گوشی و دوربین های معمولی
تصور کنید که با موبایل یا یک دوربین کوچک و جمع وجور، مشغول ثبت لحظات خود در یک مکان تاریخی هستید. این نوع عکاسی که اغلب برای ثبت خاطرات شخصی، به اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی (غیرتجاری) یا استفاده خانگی انجام می شود، معمولاً با کمترین محدودیت همراه است. در اکثر موزه ها و بناهای تاریخی سرپوشیده، مانند کاخ ها یا خانه های تاریخی، عکاسی بدون فلاش و بدون استفاده از سه پایه یا تجهیزات نورپردازی اضافی، مجاز شمرده می شود. مسئولین معمولاً با نصب تابلوها و علائم مشخص، راهنمایی های لازم را ارائه می دهند. البته مواردی نیز وجود دارند که در آن ها عکاسی به طور کامل ممنوع است؛ این ممنوعیت معمولاً در مورد گنجینه های بسیار ارزشمند، نمایشگاه های خاص با آثار حساس، یا بخش هایی که به دلیل ملاحظات امنیتی یا حفاظتی، اجازه عکاسی داده نمی شود، اعمال می گردد. رعایت عدم لمس آثار، حتی در حین عکاسی، از اصول بدیهی و مهم است.
در محوطه های باستانی و فضاهای باز، مانند تخت جمشید، پاسارگاد یا میدان نقش جهان، محدودیت ها برای عکاسی شخصی به مراتب کمتر است و اغلب شما می توانید بدون دغدغه به ثبت تصاویر بپردازید. این آزادی عمل بیشتر به دلیل مقیاس بزرگ فضاها و مقاومت بیشتر بناهای سنگی در برابر نور است. با این حال، حتی در این اماکن نیز ممکن است استثنائات خاصی در برخی نقاط حساس یا بخش های در حال مرمت وجود داشته باشد که با تابلوهای راهنما مشخص شده اند.
اما در اماکن مذهبی و مذهبی-تاریخی، مانند مساجد تاریخی یا بقاع متبرکه، علاوه بر قوانین کلی، رعایت ملاحظات فرهنگی و مذهبی نیز اهمیت بالایی پیدا می کند. در این مکان ها، معمولاً عکاسی از فضاهای کلی و معماری مجاز است، اما عکاسی از نمازگزاران یا جزئیات مذهبی خاص باید با رعایت حریم خصوصی و کسب اجازه صورت گیرد. همچنین، پوشش مناسب (مانند چادر برای بانوان در برخی اماکن) الزامی است و باید به عرف و احترام به قداست مکان توجه ویژه ای داشت. در همه این موارد، توجه به علائم راهنما و پرسش از مسئولین حاضر، بهترین راهکار برای اطمینان از رعایت قوانین است.
عکاسی حرفه ای و تجاری: وقتی هنر به مجوز نیاز دارد
زمانی که عکاسی با اهداف فراتر از ثبت خاطرات شخصی انجام می شود، مانند تهیه مستند، فیلم، سریال، عکاسی برای کتاب، نمایشگاه های هنری، پژوهش های تخصصی، یا تولید محتوای تبلیغاتی و تجاری، مسئله دریافت مجوز رنگ و بوی جدی تری به خود می گیرد. در چنین مواردی، فارغ از نوع مکان (موزه، بنای تاریخی، محوطه باستانی)، همیشه نیازمند مجوز کتبی از اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مربوطه هستید. استفاده از تجهیزات پیشرفته، سه پایه، نورپردازی خاص، مدل یا تیم فیلمبرداری، همگی نشانه هایی از عکاسی حرفه ای یا تجاری هستند و نیازمند طی کردن فرآیند قانونی هستند. این الزامات برای حفاظت از حقوق مالکیت معنوی، جلوگیری از سوءاستفاده های احتمالی و حفظ نظم و آرامش در این اماکن حیاتی است. البته، باید توجه داشت که برای عکاسان خبری، دانشجویان و محققانی که با هدف پژوهشی یا گزارش دهی معتبر به عکاسی می پردازند، گاهی شرایط آسان تری برای دریافت مجوز در نظر گرفته می شود، هرچند اصل نیاز به مجوز کماکان پابرجاست.
عکاسی هوایی (پهپاد و هلی شات): نگاه از بالا، با چشمان قانون
عکاسی با پهپاد یا هلی شات، اگرچه مناظر خیره کننده ای را از بالا به تصویر می کشد، اما محدودیت های بسیار شدیدتری نسبت به سایر انواع عکاسی دارد. این نوع تصویربرداری علاوه بر نیاز به مجوز از سازمان میراث فرهنگی، مستلزم دریافت مجوزهای متعدد از ارگان های دیگری نظیر سازمان هواپیمایی کشوری، نیروی انتظامی و حتی وزارت دفاع است. دلیل این سخت گیری، مسائل امنیتی و کنترل ترافیک هوایی است. بسیاری از اماکن تاریخی در نزدیکی مراکز حساس، مناطق پرواز ممنوع یا اماکن نظامی قرار دارند که پرواز پهپاد در آن ها به کلی ممنوع است. حتی اگر مجوزهای لازم را از سازمان میراث فرهنگی دریافت کنید، بدون مجوزهای امنیتی و پروازی، امکان عکاسی هوایی وجود نخواهد داشت. غفلت از این قوانین می تواند پیامدهای بسیار جدی قانونی، از جمله ضبط تجهیزات و پیگرد قضایی، در پی داشته باشد. از این رو، برنامه ریزی برای عکاسی هوایی نیازمند دقت و زمان بسیار زیادی است.
نحوه دریافت مجوز عکاسی از میراث فرهنگی: گامی در مسیر ثبت حرفه ای
برای عکاسان حرفه ای، مستندسازان و هر فرد یا سازمانی که قصد دارد از اماکن تاریخی ایران به صورت تجاری یا با تجهیزات پیشرفته عکاسی کند، دریافت مجوز یک گام اساسی و غیرقابل چشم پوشی است. فرآیند اخذ این مجوز، اگرچه ممکن است کمی زمان بر باشد، اما با برنامه ریزی و ارائه مدارک کامل، به راحتی قابل انجام است. این بخش، راهنمایی گام به گام برای این فرآیند است.
مرجع اصلی و فرآیند درخواست: کجا و چگونه آغاز کنیم؟
مرجع اصلی برای دریافت مجوز عکاسی از اماکن تاریخی، اداره کل موزه ها و اموال منقول فرهنگی تاریخی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در تهران، یا ادارات کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در استان مربوطه است. شروع فرآیند با ارائه یک درخواست رسمی آغاز می شود. این درخواست می تواند به صورت حضوری یا در برخی موارد به صورت آنلاین، از طریق سامانه های مربوطه (در صورت فعال بودن) ارائه شود. در درخواست باید به طور شفاف، هدف از عکاسی، نام مکان یا مکان های مورد نظر، مدت زمان مورد نیاز و نوع تجهیزات مورد استفاده ذکر شود. شفافیت در ارائه اطلاعات، به تسریع فرآیند کمک شایانی می کند. پس از ارائه درخواست، کارشناسان مربوطه آن را بررسی کرده و در صورت نیاز، برای تکمیل مدارک یا ارائه توضیحات بیشتر با متقاضی تماس می گیرند.
مدارک مورد نیاز: فهرست ضروریات برای اخذ مجوز
برای تسهیل فرآیند دریافت مجوز، آماده سازی تمامی مدارک مورد نیاز پیش از اقدام به ثبت درخواست، حیاتی است. معمولاً مدارک زیر در فرآیند درخواست مورد نیاز هستند:
- معرفی نامه رسمی از سازمان یا نهاد مربوطه (در صورتی که عکاس نماینده یک ارگان باشد).
- فرم تکمیل شده درخواست مجوز عکاسی یا فیلمبرداری (شامل اطلاعات کامل پروژه و متقاضی).
- طرح توجیهی پروژه که به تفصیل هدف، محتوا، برنامه زمانی و نحوه استفاده از تصاویر را شرح دهد.
- کپی مدارک شناسایی معتبر متقاضی (کارت ملی، شناسنامه).
- نمونه کارهای قبلی متقاضی یا تیم عکاسی (به ویژه برای پروژه های حرفه ای و تجاری).
- لیست دقیق تجهیزات عکاسی و فیلمبرداری که قرار است مورد استفاده قرار گیرد (شامل نوع دوربین، لنز، سه پایه، نورپردازی، پهپاد و…).
- نامه یا تاییدیه از ارگان های دیگر در صورت نیاز (مانند سازمان هواپیمایی کشوری برای پهپاد).
مدت زمان و هزینه ها: برنامه ریزی برای زمان و بودجه
مدت زمان بررسی و صدور مجوز می تواند بسته به پیچیدگی پروژه، تعداد اماکن مورد نظر و حجم کاری اداره مربوطه، متغیر باشد. معمولاً این فرآیند حداقل یک هفته تا یک ماه به طول می انجامد. برای پروژه های بزرگ یا بین المللی، ممکن است این زمان حتی بیشتر شود؛ از این رو، توصیه می شود که عکاسان حرفه ای، فرآیند درخواست مجوز را از مدت ها قبل از شروع پروژه خود آغاز کنند تا با کمبود زمان مواجه نشوند. هزینه های مربوط به صدور مجوز نیز، بسته به نوع عکاسی (پژوهشی، تجاری، مستند) و حجم پروژه متفاوت است. برای عکاسی تجاری، معمولاً هزینه ای برای صدور مجوز و استفاده از فضای اماکن تاریخی در نظر گرفته می شود که متقاضی باید آن را پرداخت کند. این هزینه ها با هدف کمک به نگهداری و مرمت آثار تاریخی دریافت می شوند.
موارد خاص: عکاسان خارجی و پروژه های بزرگ
درخواست مجوز برای عکاسان خارجی یا پروژه های ملی/بین المللی، معمولاً نیازمند طی کردن فرآیندهای پیچیده تر و ارائه مدارک بیشتری است. این عکاسان علاوه بر مدارک عمومی، ممکن است به ویزای خاص، تاییدیه از وزارت امور خارجه یا سازمان های بین المللی و تضمین های مالی نیاز داشته باشند. برای چنین پروژه هایی، هماهنگی با سازمان میراث فرهنگی در سطح کلان و از طریق نهادهای رسمی ضروری است. همچنین، در پروژه های بزرگ که شامل چندین مکان تاریخی یا مدت زمان طولانی می شوند، ممکن است نیاز به ارائه یک طرح جامع و تفصیلی تر از سوی متقاضی باشد تا تمامی ابعاد پروژه و نیازهای آن به درستی ارزیابی شود.
پیامدهای عدم رعایت قوانین عکاسی: وقتی بی توجهی هزینه دارد
درست همانند هر قانون دیگری، نادیده گرفتن مقررات عکاسی در اماکن تاریخی نیز می تواند پیامدهای ناخوشایندی به دنبال داشته باشد. این پیامدها تنها به جریمه های مالی محدود نمی شوند و گاه می توانند به از دست دادن تجهیزات یا حتی پیگرد قانونی منجر شوند. تصور کنید در اوج ثبت یک لحظه تاریخی، ناگهان متوقف شوید و تمام زحمات و تصاویر گرفته شده تان از بین برود. چنین موقعیت هایی نه تنها تجربه سفر را تلخ می کنند، بلکه می توانند هزینه های جبران ناپذیری را نیز به دنبال داشته باشند.
اولین و رایج ترین پیامد، تذکر و اخطار از سوی مسئولین یا یگان حفاظت میراث فرهنگی است. این تذکر معمولاً با درخواست برای توقف عکاسی یا فیلمبرداری و گاهی اوقات با درخواست حذف تصاویر گرفته شده همراه است. اگر این تذکرات نادیده گرفته شوند، مسئولین حق ممانعت از ادامه فعالیت و حتی ضبط موقت یا دائم تجهیزات عکاسی و فیلمبرداری را دارند. در مواردی که تخلف جدی باشد یا به تکرار منجر شود، پرداخت جریمه نقدی برای متخلف در نظر گرفته می شود. این جریمه ها بسته به نوع تخلف و حساسیت مکان متفاوت خواهند بود.
نادیده گرفتن مقررات عکاسی در اماکن تاریخی می تواند پیامدهای ناخوشایندی نظیر تذکر، ممانعت از ادامه کار، حذف تصاویر، ضبط تجهیزات و پرداخت جریمه نقدی را به دنبال داشته باشد. در موارد جدی تر، امکان پیگرد قانونی نیز وجود دارد که فراتر از هرگونه جریمه مالی است.
در موارد جدی تر، به ویژه اگر عکاسی بدون مجوز به نقض حقوق مالکیت معنوی، آسیب رساندن عمدی به آثار، یا ایجاد مسائل امنیتی منجر شود، پیگرد قانونی متخلف از سوی مراجع قضایی نیز محتمل است. این موارد شامل نشر تصاویر به صورت تجاری بدون مجوز، استفاده از پهپاد در مناطق ممنوعه، یا هرگونه عملی که به میراث فرهنگی کشور آسیب برساند، می شود. بنابراین، آگاهی از قوانین و رعایت آن ها، نه تنها یک وظیفه شهروندی است، بلکه تضمین کننده تجربه ای بدون دغدغه و لذت بخش از بازدید و عکاسی در این اماکن گرانبها خواهد بود.
توصیه های کاربردی برای عکاسی مسئولانه در اماکن تاریخی: هنری در خدمت حفظ میراث
عکاسی در اماکن تاریخی، هنری است که مسئولیت پذیری را می طلبد. هدف اصلی، نه تنها ثبت زیبایی ها، بلکه کمک به حفظ آن ها برای نسل های آینده است. با رعایت چند نکته ساده، می توان هم از تجربه ی عکاسی لذت برد و هم در مسیر حفاظت از میراث فرهنگی گام برداشت. این توصیه ها، راهنمایی های عملی برای هر بازدیدکننده و عکاسی است که به این گنجینه های ارزشمند قدم می گذارد.
- به علائم توجه کنید: همیشه قبل از شروع عکاسی، چشمان خود را به دنبال تابلوها و علائم عکاسی ممنوع یا ممنوعیت فلاش بگردانید. این علائم، ساده ترین و مستقیم ترین راهنمای شما هستند.
- پرسشگر باشید: اگر در مکانی علائم مشخصی وجود نداشت، از مسئولین یا نگهبانان حاضر در محل، با احترام سوال کنید که آیا عکاسی مجاز است و چه محدودیت هایی وجود دارد. یک سوال ساده می تواند شما را از مشکلات احتمالی نجات دهد.
- فلاش را خاموش کنید: به هیچ عنوان از فلاش دوربین خود استفاده نکنید، مگر اینکه صراحتاً اجازه آن را دریافت کرده باشید. به یاد داشته باشید که نور فلاش می تواند به مرور زمان به بافت و رنگ آثار تاریخی آسیب جدی وارد کند. این یک قانون طلایی در حفاظت از موزه هاست.
- به حریم خصوصی دیگران احترام بگذارید: از عکاسی از چهره سایر بازدیدکنندگان بدون رضایت آن ها خودداری کنید. آرامش و حریم خصوصی دیگران به همان اندازه اهمیت دارد که شما به دنبال تجربه ی خود هستید.
- از لمس آثار خودداری کنید: این یک اصل اساسی است. به هیچ عنوان آثار هنری یا اشیاء تاریخی را لمس نکنید. حتی کوچکترین تماس ها می توانند به مرور زمان باعث تخریب و آسیب به سطوح حساس شوند.
- مسیرها را مسدود نکنید: اگر از سه پایه یا تجهیزات بزرگ استفاده می کنید، مراقب باشید که آن ها را در مسیر عبور افراد یا جلوی دید سایر بازدیدکنندگان قرار ندهید. این کار می تواند باعث ایجاد مزاحمت و انسداد مسیر شود.
- در نور کم خلاق باشید: برای عکاسی در شرایط کم نور، به جای فلاش، از لنزهایی با گشودگی دیافراگم بالا (مانند f/1.8 یا f/2.8) استفاده کنید که نور بیشتری را جذب می کنند. همچنین، دوربین های مدرن با ایزوی بالا (حساسیت به نور) نیز می توانند بدون نیاز به فلاش، تصاویر با کیفیتی را ثبت کنند.
- برنامه ریزی کنید: اگر پروژه عکاسی شما حرفه ای یا تجاری است، حتماً از مدت ها قبل برای دریافت مجوزهای لازم اقدام کنید. این کار به شما اطمینان خاطر می دهد و از عجله و مشکلات دقیقه نودی جلوگیری می کند.
نتیجه گیری: حفظ میراث، وظیفه مشترک ماست
عکاسی در اماکن تاریخی، فرصتی استثنایی برای ثبت زیبایی ها و عظمت گذشته، برای به اشتراک گذاشتن آن ها با دنیا و برای جاودانه ساختن لحظاتی است که در این فضاهای پر رمز و راز تجربه می شوند. اما این فرصت، با مسئولیتی بزرگ همراه است: مسئولیت حفظ و حراست از میراثی که نه تنها به ما، بلکه به تمامی نسل های آینده تعلق دارد. آگاهی از قوانین و مقررات عکاسی، تفاوت بین یک تجربه ی بی دردسر و به یادماندنی و یک مواجهه ی ناخوشایند با مسئولین را رقم می زند.
از عکاسی شخصی با موبایل در یک محوطه ی باستانی تا پروژه های عظیم مستندسازی با پهپاد و تجهیزات حرفه ای، هر گام در این مسیر باید با احترام به اصالت مکان، حقوق دیگران و در نهایت، به ارزش های والای میراث فرهنگی برداشته شود. با رعایت این اصول، هر یک از ما می توانیم نه تنها یک عکاس، بلکه یک پاسبان آگاه و مسئولیت پذیر برای این گنجینه های گرانبها باشیم. با لذت بردن از زیبایی ها و در عین حال، یاری رساندن به حفظ آن ها، ما نیز سهم خود را در روایت داستان تاریخ برای آیندگان ادا خواهیم کرد.