به گزارش خبرگزاری آنلاین، آیتالله سید احمد علمالهدی در دومین جلسه تفسیر آیات قرآن کریم در ماه مبارک رمضان امسال که در حسینیه دفتر نماینده ولیفقیه در استان خراسان رضوی برگزار شد، اظهار کرد: دومین آیه از آیات اندیشهساز قرآنی، آیه ۲۱۸ سوره مبارکه بقره «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أُولَئِکَ یَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ» است که در محور نخست امید و ایمان قرار دارد.
امید یعنی ایمان قلبی و عملی به خداوند
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی با بیان اینکه داشتن امید در زندگی متکی به دو حقیقت ایمان و عمل است، در غیر این صورت داشتن امید چیزی جز توهم و تخیل نیست، افزود: اگر امید برای انسان جدی و قطعی باشد به دنبال خود عمل را به همراه دارد، همانند امید و عملی که در رفتار یک کشاورز هنگام کاشتن یک بذر و برداشت محصول وجود دارد.
وی داشتن امید به رحمت خداوند را نیازمند سه مقدمه، باور و ایمان به خداوند، هجرت و جهاد در مسیر بندگی و عبودیت دانست و گفت: ایمان به معنای داشتن باور به خداوند است که باید در تمام عرصههای زندگی ما ظهور و بروز داشته باشد، زندگانی انسانی که به خداوند، نبوت، امامت و معاد در قلب و رفتارش باور دارد با کسی که تنها در گوشهای قلب خود به خداوند ایمان دارد، بسیار متفاوت است.
هجرت یک جریان فرهنگی است
علم الهدی با اشاره به مقدمه دوم امید، یعنی هجرت در مسیر عبودیت و بندگی خداوند، عنوان کرد: هجرت در زمان پیامبر اکرم (ص) به معنای دل کندن از تمام اموال و دارایی در مکه و رفتن پیش رسول خدا در مدینه بود، اما این تنها معنای هجرت نیست، هجرت یک جریان فرهنگی است که تمام تحولات زندگی انسان را شکل میدهد، زمانی که شما شغلی یا دوستانی دارید که شما را از مسیر بندگی خداوند دور میکند و خلاف آن است، جدا میشوید و به سمت شغل و دوستانی میروید که شما را به خداوند نزدیکتر کرده و زندگانی شما را به بندگی خداوند نزدیک میکند، در واقع هجرت کردهاید.
جهاد؛ دست کشیدن از دلخوشیهای مادی و دنیوی
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی با بیان اینکه شهادت یک خط فکری و عملی در زندگی است که با بندگی و داشتن روحیه ایثار و فداکاری نصیب انسان میشود، ادامه داد: مقدمه سوم امید به خداوند «جهاد» است که یک مصداق آن رزمندگی در جنگ نیز هست اما در حقیقت معنای جهاد این است که شما در عرصه زندگی به خاطر خداوند از تمام لذائذ دنیوی و مادی دست بکشید و آنها را در راه خداوند ایثار کنید. اگر این سه مفهوم در زندگی انسان حاکم شود، مورد رحمت و عنایت خداوند قرار خواهد گرفت.
وی با اشاره عبارت «وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ» تصریح کرد: این جمله به معنای آمرزندگی و مهربانی خداوند است که به شأن نزول آیه مبارکه ۲۱۸ سوره مبارکه بقره اشاره دارد.
روایت یک جهاد و حرمت بیتالحرام
علم الهدی ادامه داد: در زمان جنگ بدر پیامبر اکرم (ص) قصد داشتند تا در مقابله مصادره اموال مسلمانان توسط قریش در مکه، اموال یکی از قافلههای آنان را مصادره کنند، به همین منظور از عبدالله بن جهش خواستند تا به منطقهای به نام نخله برود و از شرایط آن محل برای ایشان اطلاعات و اخبار بیاورد؛ البته به مصلحت خود اگر جنگ و جهاد را ضروری دانست، نیز بجنگد.
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی اضافه کرد: زمانی که عبدالله بن جهش به آن محل رسید با چند تن از تجار قریش روبرو شد و با جنگ اموال آنها را مصادره کرد. از آنجا که در زمان جنگ گروهی از مسلمانان قریش ادعا کردند که ماه رجب بوده و جنگ در این ماه حرام است، به پیامبر (ص) اعتراض کردند.
وی ادامه داد: پیامبر (ص) از این موضوع بسیار ناراحت شدند و به عبدالله بن جهش فرمودند که تو اگر مطمئن نبودی که ماه رجب است یا خیر نباید جنگ میکردی. با توجه به این اتفاق و ناراحتی پیامبر (ص) و عبدالله بن جهش خداوند متعال آیات ۲۱۷ و ۲۱۸ سوره مبارکه بقره را بر پیامبر نازل کرد.
علم الهدی با اشاره به تفسیر این آیات گفت: خداوند در این آیه میفرمایند بدتر از جنگ در ماه حرام، شکستن حرمت مسجدالحرام و اخراج اهالی آن بود که کافران مرتکب شدند و کسانی که به خداوند شک کردند و با آن شک نیز مردند؛ جایگاه این افراد جهنم است؛ بنابراین با توجه به این آیه خداوند در آخر آیه ۲۱۷ میفرمایند «وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ»؛ به این معنا که عبدالله بن جهش با ایمان به خداوند و با نیت جهاد در راه بندگی خداوند و بازپسگیری اموال مسلمانان جنگ کرده است، خداوند نسبت به او آمرزنده و مهربان است.
امید به خداوند رمز سعادتمندی انسان
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی بیان کرد: آیات فوق برای انسان مؤمن و مسلمان تولید اندیشه و فکر میکند که در هرلحظه از زندگی باید با امید و ایمان به خداوند زندگی کنیم، اگر سه خصوصیت ایمان، هجرت و جهاد در مسیر بندگی خداوند در زندگانی ما ظهور پیدا کرد، سعادتمند و رستگار خواهیم بود.