نخستین بار براساس اعلان «روزنامه وقایع اتفاقیه» شماره ۳۶ به سال ۱۲۶۷ قمری و در دوران صدارت میرزا تقی خان امیر کبیر برخی از کوچه های ارگ تسطیح و سنگفرش شد تا برای عبور کالسکه مناسب و آماده شود. آن دوران کالسکه ها یا از فرنگ می آمد و یا در کارخانه معیر الممالک ساخته می شد.
بعد ها در دهه های پایانی سلطنت طولانی ناصرالدین شاه «شوسه» برای آماده سازی سطح معابر جهت عبور راحت تر کالسکه درشکه گاری و … وارد عرصه راه سازی پایتخت شد. اما هنوز خبری از «آسفالت» نبود.
تا این که سال ۱۳۱۰ خورشیدی پیش از ورود ملک فیصل پادشاه عربستان به تهران بلدیه پایتخت به تکاپو افتاد و برای نخستین بار «آسفالت» را که پدیده جدیدی در صنعت راه سازی به شمار می رفت وارد صحنه خیابان های تهران کرد.
خیابان کوتاه الماسیه (باب همایون) میدان توپخانه و اوایل خیابان لاله زار را آسفالت شد. بعد ها خیابان باغ شاه (امام خمینی) و خیابان پهلوی (ولی عصر) البته تا حدود کافه بلدیه (تأتر شهر امروز) و دیگر خیابان ها آسفالت شد و بدین ترتیب رفته رفته آسفالت نه تنها وارد خیابان ها و معابر تهران که به تمام شهر ها و جاده های کشور کشیده شد.
این هم نقشه تهران از سال ۱۳۴۰ و خیابان هایی که قرار بود آسفالت بشوند:
